ฝ่ามือพ่อ

ฝ่ามือพ่อ ผู้เป็นสุดยอดกัลยาณมิตร

เดือนธันวาคมก็เวียนมาใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 42 ในชีวิตของอาตมา และเป็นครั้งที่ 12 ในชีวิตสมณะ หรือเรียกตามภาษาพระว่า 12 พรรษา ถ้าจะพูดถึงเดือนนี้ซึ่งเป็นเดือนสุดท้ายของปี ในชีวิตก่อนบวชก็คิดแต่จะไปเที่ยวปีใหม่ที่ไหน จะไปฉลองที่ร้านอาหารกับเพื่อนคนใด จะซื้อของขวัญไปฝากใครบ้าง ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเฮฮาปาร์ตี้

          ภายหลังจากบวชมาแล้วก็มีเรื่องให้คิดเหมือนกัน แต่เป็นคนละแบบกับทางโลก ประมาณว่า เวลาจะหมดอีก 1 ปีมัจจุราชก็เข้ามาใกล้อีก ความตายจะมาเยือนแล้ว ต้องขยันนั่งสมาธิให้มากขึ้น เดี๋ยวไม่ทันการ ส่วนนิสัยเสียของเราก็ยังแก้ไขไม่หมด ก็ต้องพยายามให้มากขึ้น เดี๋ยวตายซะก่อน แล้วนิสัยแย่ ๆ จะติดไปข้ามชาติ นี่ก็เป็นความคิดของพระ

แต่มีวันหนึ่งในเดือนนี้ ที่อาตมาคิดถึงในใจตลอดคือ วันที่ 21 ธันวาคม เป็นวันคล้ายวันเกิดของหลวงพ่อทัตตชีโว ผู้เป็นครูบาอาจารย์ของพวกเรา พอถึงวันนี้ของทุก ๆ ปี พวกเราก็อยากทำความดีถวายท่าน บูชาธรรมท่าน เพราะท่านมีพระคุณเอนกอนันต์ต่อชีวิตของอาตมา ฉุดอาตมาขึ้นมาจากนรก ทำให้ตาสว่าง เห็นหนทางดำเนินชีวิตที่แท้จริง ฝึกฝนพวกเราให้รู้จักการสร้างบารมีที่ถูกต้อง ท่านสามารถแก้ปัญหาค้างคาใจของลูก ๆ ท่านทุกรูป/คนได้อย่างชัดเจนและง่ายต่อการปฏิบัติ และยังมีคุณูปการอื่น ๆ อีกมากมายซึ่งเขียนกันไม่หมดในที่นี้

เมื่อกล่าวถึงหลวงพ่อแล้ว ทำให้อาตมาคิดถึงวันเก่า ๆ ที่เคยกราบท่านก่อนที่จะบวช ซึ่งมีอยู่ 2 ครั้งด้วยกัน แต่ครั้งสำคัญที่จะกล่าวถึงนี้ เป็นครั้งที่ทำให้อาตมาเปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตไปตลอดกาล ทั้งที่ได้กราบท่านโดยใช้เวลาเพียงไม่ถึง 5 นาทีเท่านั้น

ย้อนไปสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นหลวงพ่อไปเยี่ยมลูก ๆ ที่จังหวัดหนึ่งทางภาคอีสาน ท่านโดยสารเครื่องบินมา และพักที่ห้องรับรองในสนามบิน วันนั้นโยมพ่อชวนอาตมา (ตอนนั้นเป็นโยม) ไปกราบหลวงพ่อด้วยกัน ตอนนั้นอาตมาลังเลใจอยู่ ใจจริง ๆ เลยอยากไปกราบท่านมาก แต่ที่ลังเลเพราะรู้อยู่แก่ใจว่า 3 วันก่อนนั้นเราเพิ่งไปปาร์ตี้กับเพื่อน ๆ มา กลัวว่าถ้าไปกราบท่านแล้ว ท่านจะทราบว่าเราไปทำเรื่องห่วย ๆ ไว้ แต่ก็คิดต่อว่า ไม่เป็นไร เราก็อาบน้ำแบบให้สะอาดสุด ๆ แปรงฟันหลาย ๆ รอบ ตามด้วยน้ำยาบ้วนปาก ใส่น้ำหอมหน่อยเพื่อกันพลาด ปาร์ตี้ก็ผ่านมาตั้ง 3 วันแล้ว ท่านไม่รู้หรอก เมื่อคิดได้ดังนี้ จึงตอบตกลงกับโยมพ่อไป ด้วยความมั่นใจว่าท่านไม่รู้แน่นอน Don't worry, Be happy

ตัดฉากมาที่สนามบิน ก้าวแรกที่ลงจากรถ ความมั่นใจมันลด มันหด ไปเรื่อย ๆ ตามจำนวนก้าวเดินของเรา แล้วมันก็หมดพอดีตรงประตูห้องรับรอง ได้แต่หายใจเข้าเฮือกใหญ่ ๆ แล้วหลอกตัวเองต่อไปว่า “ท่านไม่รู้” แล้วโยมพ่อก็เปิดประตูเข้าไป ภาพแรกที่เห็นคือ หลวงพ่อท่านนั่งอยู่รูปเดียวบนโซฟา องอาจ งามสง่ามาก ผิวพรรณก็สวยงาม ทำให้อาตมาตะลึงว่าได้กราบกับหลวงพ่อองค์จริง ๆ ที่ผ่านมาเห็นท่านแต่ทางหนังสือและโทรทัศน์ เป็นความรู้สึกตื่นเต้นปลาบปลื้มยิ่งกว่าได้เห็นดารา Hollywood อีก ทำให้ความกลัวเรื่องที่ท่านจะรู้หรือไม่นั้นหมดไปลืมไป หลวงพ่อท่านก็ทักทายกับโยมพ่อด้วยความเมตตาเป็นกันเอง เหมือนพ่อคุยกับลูก บรรยากาศดีมาก

สักพักโยมพ่อก็แนะนำตัวลูกชายต่อหลวงพ่อ ก่อนที่จะกราบท่าน พอโยมพ่อแนะนำเสร็จ ท่านก็หันมามองอาตมา ด้วยสายตาของครูบาอาจารย์ที่มีความเด็ดขาดและทรงพลังมาก ไม่เหมือนกับที่มองโยมพ่อ ในวินาทีนั้นชายหนุ่มเจ้าสำราญก็ทราบได้ในทันทีว่า น้ำหอมไม่ได้ช่วยอะไร การอาบน้ำนาน ๆ ก็ไม่ได้ช่วยอะไร น้ำยาบ้วนปากก็ไม่ช่วยอะไร และมันผ่านมา 3 วันก็ไม่ได้ช่วยอะไร ในระหว่างที่กราบอยู่ ในใจคิดอยู่เรื่องเดียวว่า “หลวงพ่อรู้”

พอกราบเสร็จ หลวงพ่อก็ยังคงมองอาตมาอยู่ ด้วยสายตาที่ทราบว่า เราไปทำเรื่องเลว ๆ มา แล้วท่านก็กวักมือเรียกอาตมาไปใกล้ ๆ “มาใกล้ ๆ นี่ไอ้หนู” อาตมาก็ขยับเข้าไปอีกนิดนึง ท่านก็ว่าเข้ามาอีก แล้วก็กวักมือเป็นเชิงสัญญาณว่าให้เข้ามาเรื่อย ๆ ใกล้ขนาดไหน ก็ขาของอาตมาไปชิดกับปลายเท้าของหลวงพ่อพอดี แล้วเมื่ออาตมาก็เงยหน้ามองหลวงพ่อ ก็เห็นท่านยกมือ น่าจะเป็นมือซ้าย ยอมรับว่าจำไม่ได้เพราะเร็วมาก แล้วมือข้างนั้นก็หวดลงมากลางหลังของอาตมาเสียงดัง “พลั่ก” พร้อม ๆ กับคำสอนที่เปลี่ยนนิสัยอาตมา “ไอ้หนู เอ็งทำตัวดี ๆ นะ”

หลังจากนั้นอาตมาจึงคลานออกมา แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย มีแต่ความคิดวนเวียนอยู่ในหัวว่า อายมาก อายครูอาจารย์ อายจนหน้าแดงร้อนผ่าวไปหมด ไม่ใช่อายเพราะโดนหลวงพ่อตบหลัง แต่อายต่อความผิดต่อครูบาอาจารย์ และที่ท่านตบหลังเราเหมือนเตือนสติ และให้คำสอนที่ให้เราประพฤติตัวเสียใหม่ เสียงดัง “พลั่ก” ที่เกิดจากหลวงพ่อตบหลังนั้นดูเหมือนจะแรง แต่อาตมาไม่รู้สึกอะไรเลยเหมือนท่านแตะหลังเบา ๆ มีแต่เสียง ไม่มีแรง เหมือนเราเอากระดาษหนังสือพิมพ์มาม้วนหลวม ๆ แล้วตีศีรษะเล่นกัน มันดังมากแต่ไม่เจ็บ แต่การตบหลังของหลวงพ่อนั้น มันกระทบที่จิตใจของลูกผู้ชายคนนี้เต็มเปาเลย

พอหลังจากวันนั้นไม่นาน หนุ่มเจ้าสำราญก็ตัดใจหักดิบเลิกอบายมุขทั้งหมด ด้วยความคิดที่ว่า “เราจะยังมีหน้าไปบอกกับคนอื่นว่าเราเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อได้อย่างไร เมื่อในมือเรายังถือเบียร์อยู่ ยังมั่วสุมในอบายมุขอยู่ พอกันที เลิกให้หมด” แล้วชีวิตก็ได้มีการพัฒนาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน พอเราเลิกอบายมุขได้ ความดีความประเสริฐมาแทนที่ เพื่อนคนพาลหายไปหมด มีแต่กัลยาณมิตรมาแทน ความคิดเราก็เปลี่ยนไป อยู่ในเส้นทางธรรมมากขึ้น จนในที่สุดจึงได้มาบวชทดแทนคุณครูบาอาจารย์ คุณโยมพ่อโยมแม่ อาศัยคำพูดของบัณฑิตคือ หลวงพ่อทัตตชีโวไม่กี่คำ ใช้เวลาในการเข้าหาท่านไม่ถึง 5 นาที ยังประเสริฐกว่าคำสอนในมหาวิทยาลัยตลอด 4 ปี ที่ไม่สามารถปิดนรกเปิดสวรรค์ให้กับอาตมาได้ ท่านเปลี่ยนแปลงผู้ชายขี้เหล้าเมายาให้มาเป็นพระได้จนถึงทุกวันนี้

อาตมาก็มาคิดทบทวนย้อนหลังถึงเหตุการณ์นี้ว่า “กัลยาณมิตรเป็นที่สุดแห่งพรหมจรรย์” กว่าอาตมาจะได้มาบวชก็อาศัยกัลยาณมิตร คือโยมพ่อโยมแม่ คอยสนับสนุนการทำความดีทุกรูปแบบ ได้พบกับคำสอนของหลวงพ่อ ที่เน้นย้ำถึงการสร้างบารมี เน้นย้ำถึงมโนปณิธานอันยิ่งใหญ่ ที่จะไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรม จนอาตมาได้มาบวชแล้วก็ยังพึ่งพาคำสอนอันประเสริฐของหลวงพ่ออยู่ เพื่อที่อาตมาจะได้อาศัยประคับประคองเพศสมณะได้ตลอดชีวิต พร้อม ๆ กับการสร้างบารมีที่จะต้องให้แก่รอบมากยิ่งขึ้นไป

ดังนั้นชีวิตของอาตมาที่ได้พบกับสุดยอดกัลยาณมิตร คือพระเดชพระคุณหลวงพ่อ จึงเป็นชีวิตที่ประเสริฐยิ่ง เป็นชีวิตที่มีแก่นสาร ไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นมนุษย์ได้พบกับพระพุทธศาสนา ได้บวชเป็นพระสร้างบารมีไปตลอดชีวิต อาตมาจึงขอกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่ออย่างสุดจิตสุดใจเลยครับ 

อินฺทพโลภิกขุ

Cr.ไผ่น้ำเต้า
ขอขอบคุณ ภาพจาก www.dmc.tv, เพจภาพดีๆ072, www.pixabay.com